Geen aanspraak op schadevergoeding als de termijnoverschrijding aan betrokkene te wijten is

Voor Jurisprudentie Gedwongen zorg (‘JGz’) schreef Jeffrey Groen een gecombineerde annotatie bij twee beschikkingen van de Hoge Raad van 31 maart 2023. 

In deze zaken oordeelde de Hoge Raad dat, in geval de rechter of de officier van justitie een uit de Wvggz voortvloeiende beslistermijn heeft overschreden het uitgangspunt is dat de betrokkene als gevolg daarvan nadeel heeft ondervonden in de vorm van spanning en frustratie over het uitblijven van een beslissing binnen de beslistermijn. De betrokkene heeft dan recht op schadevergoeding (artikel 10:12 lid 3 Wvggz). 

De rechter is niet gebonden aan de grenzen voor de toekenning van vergoeding van ander nadeel dan vermogensschade, vervat in art. 6:106 BW. Als slechts sprake is van een geringe overschrijding van de beslistermijn en de rechter van oordeel is dat in de vaststelling dat de beslistermijn is overschreden afdoende genoegdoening is gelegen voor het nadeel van de betrokkene, kan de rechter met deze vaststelling volstaan. 

Geen aanspraak op schadevergoeding bestaat als de termijnoverschrijding aan betrokkene te wijten is, waarvan geen sprake is als de betrokkene enige tijd vrijwillig zorg heeft geaccepteerd. Op praktische gronden en met het oog op een voortvarende afhandeling van verzoeken om schadevergoeding verdient het aanbeveling als uitgangspunt forfaitaire bedragen te hanteren, waarvan op grond van bijzondere omstandigheden kan worden afgeweken.

In de annotatie gaat Jeffrey in op twee interessante onderwerpen die de Hoge Raad heeft besproken. Ten eerste over het vereiste van het causaal verband tussen de gestelde schade en de termijnoverschrijdingen door de rechter of officier van justitie. Ten tweede deed de Hoge Raad de aanbeveling om als uitgangspunt forfaitaire bedragen te hanteren. Daarover is in de literatuur en jurisprudentie al het nodige geschreven, maar eenduidig zijn de meningen nog niet.

Lees de annotatie hier.